W roku szkolnym 2017/2018 w naszym przedszkolu realizowanym jest Program edukacji przedszkolnej wspomagający rozwój aktywności dzieci

„NASZE PRZEDSZKOLE
Małgorzata Kwaśniewska, Wiesława Żaba Żabińska

ISBN 978-83-8108-113-9

 

**********************************************************************************

 W naszym przedszkolu w roku szkolnym 2016/2017 realizowany jest program edukacji przedszkolnej Iwony Grygorowicz

„ZABAWY Z PORAMI ROKU”

Program ,,Zabawy z porami roku” jest zgodny z ,,Podstawą programową wychowania przedszkolnego dla przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego” zawartą w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 17 czerwca 2016r. Treści programu ,,Zabawy z porami roku” są umieszczone w tabelach i skorelowane z treścią przewodników metodycznych oraz zadaniami w kartach pracy dla dzieci 3-6-letnich. Przejrzysta struktura programu odnosi się do pór roku i wieku dzieci, co stwarza nauczycielom możliwość łatwej weryfikacji podejmowanych działań i realizowanych celów

CELE WYCHOWANIA PRZEDsZKOLNEGO I WsKAZANIA DO ICH REALIZACJI

Cele wychowania przedszkolnego, to:

1) wspomaganie dzieci w rozwijaniu uzdolnień oraz kształtowanie czynności intelektualnych potrzebnych dzieciom w codziennych sytuacjach i w dalszej edukacji;

2) budowanie systemu wartości, w tym wychowywanie dzieci tak, żeby lepiej orientowały się w tym, co jest dobre, a co złe;

3) kształtowanie u dzieci odporności emocjonalnej koniecznej do racjonalnego radzenia sobie w nowych i trudnych sytuacjach, w tym także do łagodnego znoszenia stresówi porażek;

4) rozwijanie umiejętności społecznych dzieci, które są niezbędne w poprawnych relacjach z dziećmi i dorosłymi;

5) stwarzanie warunków sprzyjających wspólnej i zgodnej zabawie oraz nauce dzieci o zróżnicowanych możliwościach fizycznych i intelektualnych;

6) troska o zdrowie dzieci i ich sprawność fizyczną; zachęcanie do uczestnictwa w zabawach i grach sportowych;

7) budowanie dziecięcej wiedzy o świecie społecznym, przyrodniczym i technicznym oraz rozwijanie umiejętności prezentowania swoich przemyśleń w sposób zrozumiały dla innych

8) wprowadzenie dzieci w świat wartości estetycznych i rozwijanie umiejętności wypowiadania się poprzez muzykę, taniec, śpiew, małe formy teatralne oraz sztukiplastyczne;

9) kształtowanie u dzieci poczucia przynależności społecznej (do rodziny, grupyrówieśniczej i wspólnoty narodowej) oraz postawy patriotycznej;

10) zapewnienie dzieciom lepszych szans edukacyjnych poprzez wspieranie ich ciekawości, aktywności i samodzielności, a także kształtowanie wiadomości I umiejętności, które są ważne w edukacji szkolnej;

11) kształtowanie u dzieci umiejętności czytania i przygotowanie dzieci do nabywania umiejętności pisania;

12) przygotowanie dzieci do posługiwania się językiem obcym nowożytnym poprzez rozbudzanie ich świadomości językowej i wrażliwości kulturowej oraz budowanie pozytywnej motywacji do nauki języków obcych na dalszych etapachedukacyjnych;

 13) w przedszkolach umożliwiających dzieciom należącym do mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym, o których mowa w ustawie z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym (Dz. U. z 2015 r. poz. 573 oraz z 2016 r. poz. 749), podtrzymywanie i rozwijanie poczucia tożsamości narodowej, etnicznej i językowej – przygotowanie dzieci do posługiwania się językiem mniejszości narodowej lub etnicznej lub językiem regionalnym poprzez rozbudzanie ich świadomości narodowej, etnicznej i językowej oraz budowanie pozytywnej motywacji do nauki języka mniejszości narodowej lub etnicznej lub języka regionalnego na dalszych etapach edukacyjnych.

3. CELE WYCHOWANIA PRZEDsZKOLNEGO I WsKAZANIA DO ICH REALIZACJI

Zalecane warunki i sposób realizacji:

Zaleca się następujące proporcje zagospodarowania czasu przebywania w przedszkolu oraz innej formie wychowania przedszkolnego, w rozliczeniutygodniowym:

1) co najmniej jedną piątą czasu należy przeznaczyć na zabawę (w tym czasie dzieci bawią się swobodnie, przy niewielkim udziale nauczyciela);

2) co najmniej jedną piątą czasu (w przypadku młodszych dzieci – jedną czwartą czasu) dzieci spędzają w ogrodzie przedszkolnym, na boisku, w parku itp. (organizowane są tam gry i zabawy ruchowe, zajęcia sportowe, obserwacje przyrodnicze, prace gospodarcze, porządkowe i ogrodnicze itd.);

3) co najmniej jedną piątą czasu (w przypadku młodszych dzieci – nie więcej niż jedną piątą czasu) zajmują różnego typu zajęcia dydaktyczne, realizowane według programuwychowania przedszkolnego;

4) pozostały czas przeznacza się, odpowiednio do potrzeb, na realizację: a) dowolnie wybranych przez nauczyciela czynności (z tym, że w tej puli czasu mieszczą się czynności opiekuńcze, samoobsługowe, organizacyjne), b) pomocy psychologiczno-pedagogicznej, c) zajęć rewalidacyjnych dla dzieci niepełnosprawnych.

W realizacji celów wychowania przedszkolnego nauczyciel ma obowiązek zadbać o zaspokojenie potrzeb całej grupy przedszkolnej, w której są dzieci szczególnie uzdolnione, ale również dzieci z różnymi dysfunkcjami, z zaleceniami kształcenia specjalnego. Nierzadko szczególną uwagę nauczycieli skupiają dzieci przejawiające nadmierną ruchliwość, impulsywność i brak kontroli zachowania czy problemami z koncentracją uwagi. Każde dziecko w grupie należy potraktowaćz uwzględnieniem jego indywidualnych możliwości, potrzeb, predyspozycji. Jednym z zadań nauczyciela jest umiejętność rozpoznawania i rozwiązywania problemów edukacyjnych, wychowawczych lub innych. Wzrost ilości problemów oraz coraz większe ich zróżnicowanie, powodują utrudnienia w realizacji programu, a niekiedy przyczyny problemu są na tyle skomplikowane, że działania podjęte przez pedagoga nie dają pożądanego efektu. Jednak mając na uwadze dobro dziecka należy dołożyć wszelkich starań, aby zminimalizować deficyty w rozwoju wychowanka i jak najszerzej rozwinąć jego kompetencje. a) funkcje analizatorów Aby dziecko osiągnęło gotowość szkolną i było przygotowane do nauki czytania i pisania nauczyciel powinien usprawniać funkcje analizatorów: • wzrokowego (odbiór wzrokowy tekstów, wyrazów, liter) • słuchowego (odbiór dźwięków mowy) • skórno – kinestetycznego tj. kinestetyczno – ruchowego (powiązania zmysłowo – motoryczne; korelacja wzroku, słuchu, mowy z motoryką małą)
b) Teoria Inteligencji Wielorakich H. Gardnera a teoria poznania i nauczania L. Wygotskiego Howard Gardner odniósłszy się do indywidualnych typów inteligenckich każdego człowieka opracował Teorię Inteligencji Wielorakich. W swojej koncepcji rozróżnia osiem typów inteligencji: • ninteligencja werbalna (słowna, lingwistyczna) • inteligencja logiczno- matematyczna • inteligencja przyrodnicza (naturalistyczna, środowiskowa) • inteligencja wizualno-przestrzenna • inteligencja fizyczno-kinestetyczna • inteligencja muzyczno-rytmiczną (słuchowa) • inteligencja interpersonalna (społeczna) • inteligencjaintrapersonalna (intuicyjna) Gardner zakłada, iż każdy posiada wszystkie powyższe rodzaje inteligencji, ale rozwinięte w różnym stopniu, które w ciągu życia zmieniają się, współpracują ze sobą i można je kształtować. Zależnie od dominującego typu inteligencji jedno dziecko woli słuchać opowiadań, inne liczyć, kolejne zaś preferuje zabawy ruchowe czy muzyczne. Nauczyciel w przedszkolu organizuje szereg sytuacji sprzyjających rozwojowi wszystkich rodzajów inteligencji czyli posiłkuje się podczas zajęć dydaktycznych: • słuchaniem i układaniem opowiadań, wierszy, bajek; rozwiązywaniem i układaniem zagadek; prowadzeniem rozmów i zabaw słownych • liczeniem, klasyfikowaniem, układaniem i rozwiązywaniem zadań matematycznych • tworzeniem rysunków, map, gier • prowadzeniem zabaw i ćwiczeń ruchowych • słuchaniem muzyki; śpiewem; prowadzeniem zabaw rytmicznych, tanecznych; grą na instrumentach • organizowaniem zabaw w parach, w zespołach • pobudzaniem dzieci do snucia marzeń Zgodnie z dynamiczną teorią Gardnera, aby dziecko rozwijało się wszechstronnie i mogło jak najpełniej wykorzystać swoje możliwości nauczyciel, poprzez zaplanowane, realizowane zajęcia: rozwija bierny i czynny słownik dzieci, rozwija logiczne myślenie i pobudza do kreatywnych rozwiązań, wzbudza w dzieciach poczucie odpowiedzialności i troski o rośliny i zwierzęta, uwrażliwia na dźwięki, zachęca do układania puzzli, układanek i zabaw konstrukcyjnych, kształci umiejętności sportowe, taneczne i parateatralne, a także rozwija empatię, kształci umiejętność współpracy czy komunikacji i asertywności oraz umożliwia podejmowanie samodzielnych decyzji. Z kolei według założeń teorii poznania i nauczania rosyjskiego psychologa, Lwa Wygotskiego należy w dzieciach, głównie poprzez zabawę i w oparciu o wrodzony potencjał umysłowy kształcić umiejętności do uczenia się i rozwijać kompetencje dziecka w zakresach: samoregulacji, poznawczym oraz komunikatywnym.
c) Metodypracy z dziećmi w wieku przedszkolnym Nauczyciele, w oparciu o posiadaną wiedzę, uwzględniając indywidualne potrzeby wychowanków, dostosowując stopień trudności, korzystają z wielu metod pracy z dziećmi, sprzyjających stymulowaniu wszystkich sfer rozwojowych dziecka i podnoszących, wzmacniających jego potencjał.
Przedszkole pełni funkcje opiekuńczo – wychowawczo – dydaktyczne i już na tym pierwszym poziomie edukacji nauczyciel uwzględniający cztery filary systemu oświaty • uczyć się, aby wiedzieć • uczyć się, aby działać • uczyć się, aby żyć wspólnie • uczyć się, aby żyć powinien odpowiednio podchodzić do realizacji procesu opiekuńczo – wychowawczo – dydaktycznego. Uświadomienie sobie jak ważna jest edukacja w okresie od urodzenia do 10 roku życia i takich prawd jak: „50% zdolności człowieka do uczenia się rozwija się w pierwszych czterech latach życia”, „dzieci uczą się najlepiej tego, czego doświadczają wszystkimi zmysłami, należy więc je odpowiednio stymulować” (Bzowska, Kownacka, Lorek, Sowińska, 2004, s.14). Nauczyciele powinni przenieść na grunt przedszkolny szereg metod aktywizujących: metod rozwijających sferę muzyczno – ruchową, tj. Metody Ruchu Rozwijającego W. Sherborne, Metody Ruchów Naprzemiennych – P. Dennisona, Metody R. Labana, C. Orffa. Stosowaną często przez nauczycieli, szczególnie podczas grupowych, przedszkolnych uroczystości jest pedagogika zabawy. Metody K. Orffa, A. i M. Kniessów i R. Labana „w sposób aktywny, bo przy pomocy motorycznego zaangażowania się, sprzyjają zdrowiu fizycznemu i psychicznemu, rozwijają zdolności i inwencję twórczą zgodnie z naturalnym cyklem: poznanie zmysłowe – myślenie – działanie.” (Uszyńska – Jarmoc, 2003, s.54) Poprzez metodę ekspresji ruchowej C. Orff rozwija kulturę fizyczną dziecka w korelacji z kulturą rytmiczno – muzyczną oraz kulturą żywego słowa. Głównym zadaniem metody Orffa jest wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej. Rozbudowany repertuar ćwiczeniowo – zabawowy może służyć rozwijaniu potencjału dzieci uzdolnionych, jak też wyrównywaniu braków dzieci z deficytami. Metoda „Ruch i Rytm” lub „Ruch w rytm” A. i M. Kniessów jest skierowana głównie na działalność dzieci, gdyż operuje prostymi ćwiczeniami, często opartymi na pomyśle dzieci. Podczas ćwiczeń utrzymana jest atmosfera radości i przyjemności oraz nastawienie na koncentrację. Poprzez metodę Kniessów rozwijamy u dzieci płynność i ciągłość ruchów całego ciała. Metoda R. Labana, zwana twórczą gimnastyką przy muzyce oparta jest na dowolnych ruchach, bez oceniania w kategorii dobry – zły. Są to ruchy ekspresyjne bez naśladownictwa i odwzorowania, odwołujące się do twórczej inwencji i fantazji, do własnego doświadczenia dziecka, do jego naturalnego rozwoju. Nastawione na indywidualizm i wyrażanie siebie. W przedszkolnej edukacji muzycznej sięga się do metody E. J. Dalcroza, która zakłada pełną akceptację dziecka, zerwanie z werbalizmem, działania praktyczne i przeżycie muzyczne. Metoda ta obejmuje kształcenie słuchu muzycznego, improwizację wokalną, instrumentalną i ruchową, a oparcie ruchu na rytmie nazwał autor rytmiką. W poszukiwaniu nowych metod aktywizujących dziecki do działania nauczyciele przedszkoli sięgają do propozycji Z. Codaly`a, BatiiStraus, której zdaniem dzieci jeżeli nawet nie mają słuchu, nie potrafią zaśpiewać piosenki, ale mają dobrą wolę i chcą
aktywnie słychać, to mogą być muzykami na tym podstawowym poziomie. Rozwijaniu sprawności psychoruchowych sprzyjają: Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne oraz Kinezjologia Edukacyjna P. E. Dennisona. Metoda Ruchu Rozwijającego W. Sherborne służy także terapii zaburzeń rozwoju psychoruchowego. Zestaw ćwiczeń opracowany przez autorkę „wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi” (Klim – Klimaszewska, 2005, s.163). Poprzez ruch rozwijający dziecko poznaje własne ciało, usprawnia motorykę, ma poczucie własnej siły, sprawności, możliwości ruchowych. Kinezjologia Edukacyjna P. E. Dennisona polega na „wykorzystaniu naturalnego ruchu fizycznego, niezbędnego do organizowania pracy mózgu i ciała, w celu (…) uczenia się (doświadczenia) i twórczej samorealizacji jednostki” (Klim – Klimaszewska, 2005, s.164). Ćwiczenia Dennisona mogą stanowić wstęp do zajęć głównych tj. zajęć dydaktycznych z całą grupą. W przedszkolnym procesie dydaktyczno – wychowawczym wiele celów realizuje się poprzez metody i techniki aktywizujące. Zastosowanie tych metod pozwala dziecku: • działać i współdziałać • porozumiewać się • poznawać siebie i odkrywać wewnętrzny potencjał dla zdobywania pewności siebie • patrzeć w siebie (rozumieć i nazywać swoje uczucia, myśli, przekonania, marzenia) • doświadczać empatii Istotą tych metod jest zawsze aktywne dziecko a nauczyciel pełni rolę organizatora samodzielnej pracy dziecka. Oczywiste jest, iż nauczyciela musi cechować: • skuteczny sposób komunikacji z dziećmi • wysoki poziom empatii • otwarta postawa (zachęcająca do działania, wykorzystywania istniejących i tworzenia nowych sytuacji edukacyjnych) • znajomość psychologii rozwojowej dziecka • występowanie w funkcji: rozjemcy, autorytetu i organizatora – inicjatora) • poczucie odpowiedzialności za dzieci. Obszerny wykaz i opis zastosowania metod aktywnych prezentuje J. Krzyżewska, która stwierdza, że jest to „grupa metod charakteryzująca się tym, że w procesie kształcenia aktywność podmiotu uczącego się przewyższa aktywność podmiotu nauczającego” (Węglińska 2005, s.93). Do zastosowania w przedszkolu proponuje się: • metody integracyjne (np. „Pajęczynka”, zabawy z „iskierką”, śpiewane imiona), • metody dyskusyjne (np. „Promyczkowe uszeregowanie”, „Wrzuć strach do kapelusza”), • metody twórczego myślenia (np. „Niedokończone zdania”, „Słowa – klucze”, „Akrostych”, „Debata”), • metodydramowe i inscenizacje (np. scenki i sytuacje improwizowane, zagadki pantomimiczne, „Rozmowa”, „Film”), • podróże w wyobraźni (wizualizowane, imaginacja) • metody plastyczne (np. „Kolaż”, „Puzzle plakatowe”, „Mapa pojęciowa”).
Przełożenie aktywności z nauczyciela na dziecko to także metoda okazji edukacyjnych. W obliczu zwiększającej się liczby dzieci z mikrodeficytami, w celu wyrównania startu szkolnego, nauczyciele sięgają do idei M. Montessori. Metoda Montessori z hasłem „pomóż mi to zrobić samemu” opierającą się na konieczności obserwacji dziecka, szacunku dla jego indywidualności, zainteresowań, tworząca warunki i dająca środki doskonale „wpisuje się” w potrzeby edukacji „ku przyszłości”. Do polskiej pedagogiki przedszkolnej przenoszone są też idee R. Steinera, w których istotne jest poznanie zmysłowe, kształtowanie woli i nauka przez naśladownictwo. Powszechnie znana we Francji a mająca wielu zwolenników wśród nauczycieli na całym świecie, także w Polsce jest metoda, a właściwie techniki Freineta. Celestyn Freinet propaguje tzw. metody naturalne i zdobywanie doświadczeń „po omacku”. Rezygnuje z nacisku, instruowania, narzucania swego zdania. Zaleca pracę w małych grupach i indywidualną. Istotne jest umożliwienie dzieciom swobodnej ekspresji i odpowiednie wyposażenie sal. Do realizacji tych celów w warunkach przedszkolnych służą techniki: • swobodna ekspresja: plastyczna, muzyczna, ruchowa, słowna (teksty swobodne) • gazetka i księgi grupy • doświadczenia poszukujące. Podstawą szerokich kontaktów społecznych może być korespondencja między przedszkolami. Techniki Freineta umożliwiają poznawanie pojęć matematycznych i przyrodę ożywioną i nieożywioną, wychowanie estetyczne, zdrowotne, społeczno – moralne (samorządność, umowy, planowanie zadań, praca w zespołach). C. Freinet unikał nazwy „metoda”, gdyż nie zamykał swoich propozycji jako wzór do odtwarzania lecz zalecał je jako inspirację, jako wskazówkę do twórczych poszukiwań nauczyciela. Wychowankami przedszkola są nie tylko dzieci zdrowe, pełnosprawne. Są wśród nich dzieci niepełnosprawne, z trudnościami emocjonalno – społecznymi, z opóźnieniem sfer rozwojowych. Nauczyciel może przyjść im z pomocą poprzez komunikację za pomocą języka migowego (lub inne alternatywne metody komunikacji) czyarteterapię,w szczególności wykorzystując: plastykę, muzykę, teatr, choreoterapię i biblioterapię.
d) współpraca z rodzicami i środowiskiem lokalnym W zawód nauczyciela wpisana jest odpowiedzialność za wychowanków stanowiących przyszłe społeczeństwo podejmujące ważne decyzje w skali osobistej, państwowej. Taka odpowiedzialność wymaga współpracy i współdziałania z rodzicami i z innymi podmiotami. Współpraca dwóch środowisk, w których dziecko przebywa tj. rodziny i przedszkola jest jednym z podstawowych warunków harmonijnego rozwoju dziecka. Rodzina jest pierwszym życiowym środowiskiem dziecka. W rodzinie jako podstawowym i naturalnym środowisku dziecka tworzy się wiedza dziecka o wartościach, normach, wiedza o otaczającym je świecie, a nauczyciel, jako partner rodziców/opiekunów prawnych powinien znać i wychowanka i jego środowisko rodzinne. Na początku roku szkolnego obowiązkiem nauczyciela jest zapoznanie rodziców z podstawą programową, natomiast w ciągu roku szkolnego należy informowaćosukcesach czy też napotkanych trudnościach ich dzieci, a także włączać rodziców do wspieraniaosiągnięć rozwojowych dzieci czy minimalizowania trudności.Nauczyciel powinien kształtować u dzieci świadomość zdrowotną oraz wyrabiać nawyki, aby dziecko dbało o własne zdrowie w codziennych sytuacjach nie tylko w przedszkolu, ale również w domu. Zaproszenie rodziców na zajęcia grupowe i wspólne poprowadzenie zajęć wpłynie na ujednolicenie oddziaływań wychowawczych domu i przedszkola, co wzmocni kompetencje już nabyte i usprawni działania nauczycieli wkładane w dalszy wielostronny rozwój dziecka. Otwarta postawa nauczycieli, dobra organizacja procesu edukacyjno – wychowawczego, to również współpraca z lokalnymi podmiotami. Spacery, wycieczki (np. do muzeum, skansenu, teatru), zajęcia rekreacyjne, kulturalne, edukacyjne poza przedszkolem są źródłem ciekawych doświadczeń i szczególnych kompetencji dzieci.
e) dzieci uzdolnione Wyznacznikami sukcesów osiągniętych w pracy zawodowej nauczyciela są: pozytywne oceny zwierzchników, dobre opinie wśród rodziców dzieci, a przede wszystkim zadowolenie i sukcesy dzieci. Nauczyciel, realizując zadania wychowawczo – opiekuńczo – dydaktyczne powinien dostrzec dzieci o szczególnych zainteresowaniach, uzdolnieniach, dzieci przejawiające zdolności i zainteresowania plastyczne, muzyczne, matematyczne, przyrodnicze, badawcze czy inne.
f) programy własne i innowacje W celu zaspokojenia potrzeb tych dzieci, rozwinięcia ich predyspozycji nauczyciel tworzy sytuacje do rozwijania się w wymienionych obszarach, umożliwia prezentację osiągnięć w konkursach, na wystawach, przeglądach. Twórczy, zaangażowany nauczyciel może opracować własny programczy też innowację pedagogiczną.

Planując zajęcia należy pamiętać o organizacji czasu wynikającej z założeń realizacji podstawy programowej.

Organizacja zajęć dydaktycznychw grupach dzieci 3-4-5-6 letnich:
Dzieci 3-letnie W grupie trzylatków prowadzi się rano – zabawy ruchowe. Początkowo jedną, a w miarę doskonalenia kompetencji ruchowych – dwie. Są to zabawy: orientacyjno-porządkowe, bieżne, skoczne, ze skłonem i wspięciem, równoważne, z czworakowaniem oraz z rzutem i celowaniem.
Po śniadaniu, zajęcie w grupie 3-latków powinno trwać 10- 15 min. Zazwyczaj początkowo prowadzi się zajęcia w małych grupach. Nauczyciel przygotowuje zajęcia dla całej grupy, prowadzi je z kilkorgiem dzieci, ale stopniowo, konsekwentnie, systematycznie zachęca wszystkie dzieci do udziału w procesie edukacyjnym. Ze względu na cechy rozwojowe dzieci, w tej grupie wiekowej dominujące zajęcia, to: zabawy ruchowe opowieści ruchowe zabawy muzyczno-ruchowe zabawy rytmiczno-ruchowe zajęcia plastyczne zajęcia techniczne, konstrukcyjne Dzieci 4-letnie W grupie czterolatków prowadzi się rano zajęcia ruchowe w oparciu o zestawy zabaw porannych. Są to zabawy: orientacyjno-porządkowe, bieżne, skoczne, ze skłonem i wspięciem, równoważne, z czworako-waniem oraz z rzutem i celowaniem.
W pierwszym półroczu zajęcie prowadzone z 4-latkami powinno trwać 15-20 min.* W drugim półroczu, po uwzględnieniu możliwości i potrzeb dzieci, zależnie od rodzaju zajęć, można prowadzić dwa zajęcia obowiązkowe lecz proporcjonalnie krótsze tj. 2 razy po 10-15 min. Jedno z tych zajęć powinno być z przewagą ruchu, drugie, z przewagą aktywności umysłowej. W grupie 4-latków realizuje się naprzemiennie zajęcia z dominacją ruchu, umysłowe i estetyczne, natomiast w drugim półroczu planuje się tak zajęcia, aby jedno zajęcie było z przewagą ruchu. *czas zajęcia można wydłużyć, jeśli dzieci wykazują zainteresowanie
Dzieci 5-letnie W grupie dzieci pięcioletnich prowadzi się zajęcia ruchowe według zestawu ćwiczeń porannych, a w ciągu dnia – różne rodzaje zabaw ruchowych. W grupie 5-latków prowadzone są dwa obowiązkowe zajęcia dydaktyczne, a czas

 

 

ORAZ PROGRAMY DODATKOWE:

Program „Akademia Aquafresh”

OGÓLNOPOLSKI PROGRAM EDUKACJI ZDROWOTNEJ
DLA PRZEDSZKOLAKÓW

     Nasze przedszkole jest jednym z 5000 placówek, które biorą udział
w Ogólnopolskim Programie Edukacji Zdrowotnej Akademia Aquafresh.

     Akademia Aquafresh to największy w Polsce program profilaktyki higieny jamy ustnej realizowany w przedszkolach. Program ten uczy podstawowych zasad dbania o higienę jamy ustnej poprzez zabawę.

     Głównym celem programu jest budowanie i wyrabianie wśród dzieci potrzeby i nawyków dbania o higienę jamy ustnej, a w konsekwencji zmniejszenie tak poważnego problemu, jakim jest próchnica u dzieci.

     Bohaterowie programu: Pastusie – Milky, Lilly i Billy  i  Barney uczą dzieci jak prawidłowo dbać o zęby oraz jak walczyć z problemem, jakim jest niedobry „robaczek – próchniaczek”. Zachęcają dzieci do mycia ząbków poprzez zabawę i zadania edukacyjne.

     Uczenie dzieci już od najmłodszych lat życia nawyku mycia zębów po każdym posiłku jest niezbędnym warunkiem w powodzeniu działań profilaktycznych. Należy budować u dzieci świadomość potrzeby utrzymania jamy ustnej w odpowiedniej higienie.

     W ramach realizacji założeń programu, dzieci uczestniczyły w ciekawych zajęciach prowadzonych przez swoje panie w przedszkolu. Podczas zajęć dzieci uczyły się jak prawidłowo czyścić ząbki, dowiedziały się jak codzienna dieta wpływa na stan zdrowia zębów, poznały budowę zęba i uczyły się rozróżniać ząb zdrowy od chorego. Dodatkowo dzieci dowiedziały się jak dzielnie stawić czoła swoim lękom przed wizytą u dentysty.

 

Program „Kubusiowi Przyjaciele Natury”

     Program „Kubusiowi Przyjaciele Natury” to jeden z największych ogólnopolskich programów edukacyjnych dla przedszkoli, organizowany przez markę Kubuś. Celem programu skierowanego do przedszkolaków w całej Polsce jest zachęcanie dzieci do dbania o środowisko naturalne. Głównym zadaniem małych uczestników jest przygotowanie szeregu projektów ekologicznych, np. uprawianie ogródków, organizowanie przyrodniczych wycieczek oraz ekologicznych akcji z okazji Dnia Marchewki, Pierwszego Dnia Wiosny, konkursów plastycznych oraz wiele innych ekologicznych działań. 

     Bohaterem wszystkich materiałów programu jest Kubuś, który pokazuje dzieciom piękno natury i uczy, jak ją chronić. Dzięki specjalnie nagranym bajkom, najmłodsi mogą przenieść się
z Kubusiem we wspaniały świat wyobraźni. Przeżywając rozmaite przygody, dzieci poznają rośliny i zwierzęta, uczą się szacunku i ekologicznych zachowań: jak zachowywać się na łonie natury, jak ważna jest segregacja śmieci i dokładne zakręcanie kranu, jak zdrowo się odżywiać jedząc codziennie 5 porcji warzyw, owoców lub soku. 

 

Źródło: http://przyjacielenatury.pl/

 
 

 

AUTORSKI  PROJEKT  PROFILAKTYCZNY  Z  ZAKRESU EDUKACJI PROZDROWOTNEJ  – DLA  GRUPY  5,6 – LATKÓW

 

„Z higieną żyję w zgodzie, dbam o nią co dzień!”

 

                     Opracowała: mgr Aleksandra Musioł

 

WSTĘP:

W dzisiejszych czasach niezwykle ważne stało się przygotowanie młodego pokolenia do życia w zmieniającym się świecie.  Szczególnie ważnym czynnikiem potrzebnym człowiekowi do realizacji życiowych planów jest zdrowie. To dzięki niemu możemy pokonywać liczne problemy dnia codziennego, kształcić się, pracować i cieszyć dniem codziennym.

Jednak współczesne życie niesie ze sobą wiele zagrożeń, które mają wpływ na nasze zdrowie fizyczne i psychiczne. Dlatego tak ważna jest edukacja zdrowotna, której celem jest nie tylko przekazywanie wiedzy o tym, co jest korzystne lub szkodliwe dla zdrowia, lecz przede wszystkim wyposażenie dziecka w takie umiejętności, które pomogą mu tę wiedzę wykorzystywać w życiu codziennym.

Wiek  przedszkolny sprzyja kształtowaniu u dziecka  nawyków higienicznych i kulturalnych, które są niezbędne w utrzymaniu dobrego zdrowia. Bardzo ważne jest wyrabianie  zamiłowania do czystości, dbałości o swój estetyczny wygląd, czystość środowiska, w którym dziecko przebywa oraz o ogólną kulturę zachowania i spożywania posiłków.  Dlatego należy jak najwcześniej rozpocząć działania zmierzające do uświadomienia dzieciom konieczności dbaniao szeroko rozumianą higienę.

Przyzwyczajenia higieniczne dzieci nabywają w przedszkolu przy różnych nadarzających się okazjach. Mają możliwość zdobywania umiejętności posługiwania się  przyrządami higienicznymi i przyborami toaletowymi służącymi do utrzymania czystości osobistej
i otoczenia. Wyrabiają w sobie nawyk  systematycznego mycia rąk, higienicznego  przygotowywana i spożywania posiłków, dbania o prawidłową postawę ciała, oraz  ubierania się stosownie do pory roku, pogody i temperatury. Zaś rolą nauczyciela jest tak pokierować dzieckiem, aby kończąc edukację przedszkolną dziecko nabyło te  nawyki higieniczne.          

            Mając na uwadze fakt, iż higieniczny tryb życia ma decydujący wpływ na zdrowie, opracowałam program autorski stymulujący rozwój dziecka poprzez profilaktykę w edukacji prozdrowotnej ze szczególnym uwzględnieniem zagadnień  higieny jako podstawowego pojęcia edukacji zdrowotnej.

Niniejszy program „Z higieną żyję w zgodzie, dbam o nią co dzień!” jest zgodny z Podstawą programową wychowania przedszkolnego w następujących obszarach:

 

Pkt. 2. Kształtowanie czynności samoobsługowych, nawyków higienicznych i kulturalnych.

Wdrażanie dzieci do utrzymywaniu ładu i porządku.

Dziecko kończące przedszkole i rozpoczynające naukę w szkole podstawowej:

1)      umie poprawnie umyć się i wytrzeć oraz umyć zęby;

2)      właściwie zachowuje się przy stole podczas posiłków, nakrywa do stołu i sprząta po

sobie;

      3)  samodzielnie korzysta z toalety;

      4)  samodzielnie ubiera się i rozbiera, dba o osobiste rzeczy i nie naraża ich na zgubienie

lub kradzież;

5)      utrzymuje porządek w swoim otoczeniu.

 

 

 

 

Pkt. 5. Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawności fizycznej dzieci.

            Dziecko kończące przedszkole i rozpoczynające naukę w szkole podstawowej:

      1)  dba o swoje zdrowie; zaczyna orientować się w zasadach zdrowego żywienia;

      2)  dostrzega związek pomiędzy chorobą a leczeniem, poddaje się leczeniu, np. wie, że

           przyjmowanie lekarstw i zastrzyki są konieczne;

      3)  jest sprawne fizycznie lub jest sprawne w miarę swoich możliwości, jeżeli jest

           dzieckiem mniej sprawnym ruchowo;

      4)  uczestniczy w zajęciach ruchowych, w zabawach i grach w ogrodzie przedszkolnym,

           w parku, na boisku, w sali gimnastycznej.

 

 

 

 

CEL PROGRAMU:

Głównym założeniem programu jest wykształcenie nawyków i przyzwyczajeń  higieniczno- zdrowotnych,  poprzez zorganizowanie sytuacji, zajęć i zadań podczas, których dziecko będzie mogło samodzielnie  opanować określone umiejętności  i  nawyki.

Proponowany przeze mnie cykl zajęć  dostosowany jest do specyfiki przedszkola, otaczającego środowiska i możliwości dzieci. Realizowany będzie w ciągu jednego roku szkolnego   2013/2014 w różnych sytuacjach edukacyjnych. Przeznaczony jest dla dzieci 5,6 – letnich  Wdrażany będzie  przynajmniej dwa razy w miesiącu, a także podczas codziennych zabiegów higienicznych.

 

 

CELE EDUKACYJNE :

 

CELE OGÓLNE:

Kształtowanie nawyków dbania o higienę oraz zdrowie:

– popularyzacja zasad higieny jamy ustnej i całego ciała,

– popularyzacja zasad zdrowego odżywania się,

– przestrzeganie podstawowych zasad higieny narządów zmysłów,

– kształtowanie podstawowych nawyków higieniczno-sanitarnych i żywieniowych,

– wyrabianie nawyku dbania o prawidłową postawę ciała,

– wyrabianie nawyków ubierania się stosownie do pory roku, pogody i temperatury,

– kształtowanie umiejętności dbania o higienę otoczenia,

– kształtowanie umiejętności dbania o własne zdrowie

 

CELE  SZCZEGÓŁOWE:

Dziecko:

– dba o higienę osobista, dba o swój wygląd,

– potrafi dbać o swoje zęby,

– stosuje profilaktykę zdrowotną,

– wie, jak można przeciwdziałać chorobom, zapobiegać infekcjom,

– posiada odpowiednie umiejętności, przyzwyczajenia i nawyki zdrowotne,

– zna zasady racjonalnego odżywania się i higienicznego przyrządzania posiłków,

– dostrzega potrzeby innych,

– zna podstawowe zasady udzielania pierwszej pomocy,

– rozumie potrzeby niesienia pomocy innym,

–  dba o czystość otoczenia, w którym żyje,

–  wie, jak należy dbać o swoje zdrowie.

 

METODY REALIZACJI PROGRAMU

– oglądowe (ilustracje, plansze, filmy);

– podające (rozmowy, opowiadania, objaśnienia, zagadki);

– aktywizujące (scenki dramowe, inscenizacje, zabawy tematyczne, zabawy ruchowe, konkursy,  

   techniki plastyczne)

– zabawy ruchowe i ćwiczenia prowadzone metodami W. Sherborne, R. Labana, O. Orffa,

   Kniessów;

– samodzielnych doświadczeń – stwarzanie warunków do samodzielnych działań.

 

FORMY REALIZACJI PROGRAMU:

1. Spotkania i pogadanki;
2. Obserwacje spontaniczne i kierowane;
3. Praca indywidualna;
4. Praca w grupach;
5. Praca zbiorowa;
6. Zabawy ruchowe, spacery, wycieczki.

 

Realizacja zakładanych celów  skupia się wokół  następujących bloków tematycznych:

• Higiena  osobista;
• Higiena  otoczenia;
• Higiena  psychiczna;
• Higiena  i  kultura  żywienia;
• Higiena  rozumiana  jako  zapobieganie  infekcji  i  kształtowania  właściwego  stosunku  do  choroby;
• Higiena  wypoczynku;
• Higiena  właściwej  postawy  ciała

 

Treści edukacyjne:

 

 

Ewaluacja programu będzie miała na celu sprawdzenie czy dzieci  na zajęciach z zakresu kształtowania postaw prozdrowotnych opanowały nawyki higieniczne.

Ewaluacją  cyklu zajęć będą:

– konkursy  wiedzy na temat higienicznego trybu życia,

– obserwacja bieżąca zachowań dzieci,

– konkurs plastyczny dla dzieci,

– rozmowy kierowane na określony temat,

W celu ułatwienia pracy do treści edukacyjnych dołączyłam rozkład materiału na poszczególne

miesiące, scenariusze zajęć, wiersze i  piosenki.

 

Program Przedszkolnej Edukacji Antytytoniowej
pt: „Czyste powietrze wokół nas”

 

Założenia programu:

• Ochrona dzieci przed szkodliwym wpływem dymu tytoniowego.
• Program ten jest adresowany do dzieci przedszkolnych, z udziałem rodziców i opiekunów.
• Stanowi on pierwsze ogniwo w cyklu programów antytytoniowych.
• Program ma charakter profilaktyczny, ale przede wszystkim ma na celu wykształcenie u dzieci świadomej postawy ochrony własnego zdrowia
  w sytuacjach, gdy są skazane na bezpośredni kontakt z palącymi.
• Program może być rozszerzony na środowisko lokalne.

 

Cele główne programu:

1.     Wzrost kompetencji rodziców w zakresie ochrony dzieci przed ekspozycją na dym tytoniowy.

2.     Zwiększenie umiejętności dzieci w zakresie radzenia sobie w sytuacjach, gdy przebywają w zadymionych pomieszczeniach lub, gdy dorośli palą przy nich tytoń.

 

Szczegółowe cele programu:

1.     Wykształcenie umiejętności rozpoznawania różnych źródeł dymów.

2.     Wykształcenie umiejętności rozpoznawania różnych dymów, „wydobycie” dymu papierosowego.

3.     Zwiększenie wrażliwości dzieci na szkodliwość dymu papierosowego.

4.     Zwiększenie wiedzy na temat skutków palenia papierosów.

5.     Zwiększenie wrażliwości dzieci na miejsca, w których mogą być narażane na dym.

 

Struktura programu:

Program skierowany do dzieci składa się z pięciu zajęć warsztatowych.
Tytuły zajęć:

I. WYCIECZKA
II. CO I DLACZEGO DYMI?
III. JAK SIĘ CZUJĘ, KIEDY DYMI PAPIEROS?
IV. CO SIĘ DZIEJE, GDY LUDZIE PALĄ PAPIEROSY?
V. JAK UNIKAĆ DYMU PAPIEROSOWEGO?

Poszczególne zajęcia skoncentrowane są na odbiorze wrażeń poprzez oddziaływanie na wiele zmysłów dzieci oraz dostosowane są rozwoju poznawczego, aktywności, doświadczeń i potrzeb dziecka.

Partnerami programu na poziomie krajowym jest Ministerstwo Edukacji Narodowej oraz Stowarzyszenie na Rzecz Dzieciństwa Wolnego od Tytoniu.

Metodyka programu

Zajęcia mają charakter warsztatowy. Ta forma dostarcza dzieciom najwięcej okazji do uczenia się przez doświadczenie i zgodnie z zasadami nowoczesnej edukacji zdrowotnej akcentuje aktywny udział dzieci w procesie uczenia się.

W wychowaniu zdrowotnym dziecka program ten stanowi pierwszy etap nabywania wiedzy na temat szkodliwości dymu tytoniowego. Łączy się to również z poznawaniem sposobów radzenia sobie
 w tych sytuacjach codziennych, w których dziecko narażone jest na szkodliwe dla niego zwyczaje osób palących.

Źródło: http://www.wsse-kielce.pl/